The Science House Column 028: Appartement met lateraal zeezicht
Hèhè – de astronauten Barry Wilmore en Sunita Williams zijn weer thuis. De Boeing Starliner die hen moest terugbrengen van het International Space Station ISS had een beetje pech, waarna SpaceX het karweitje moest klaren. Weliswaar met negen maanden vertraging. Je hebt het maar voor. Je gaat even voor een weekje op zakenreis – kom je 274 dagen later dan gepland terug thuis. De tuin zal er fantastisch uitzien...
Het is nauwelijks nog nieuws als er mensen naar het ISS vertrekken of ervan terugkeren. Maar dit voorval toont nog maar eens dat ruimtereizen (nu ja… uitstapjes in onze achtertuin) niet triviaal zijn. Je moet er naartoe op een grote bom, minzaam 'ruimteraket' of 'Falcon' genoemd (als je het woord bom overdreven vindt, moet je gewoon eens “Challenger” googelen). En je moet terug door af te remmen van 28.000 km per uur naar 0. Als je niet echt doorhebt wat dit voorstelt: ik weet het ook niet, maar steek je hoofd eens uit het raam als je op de E40 120 km per uur rijdt (*) en vermenigvuldig dat gevoel met een factor van een paar honderd. Een hachelijke onderneming dus. En dit gaat gewoon nog maar over het reizen van en naar het ruimtestation.
Ter plaatse is het ook niet bepaald de Club Med. Stel je voor dat je gedurende tien maanden met z’n twee opgesloten zit in een klein appartementje waar je absoluut niet uit mag. Een appartement ingericht door een gebuisde interieurarchitect met alleen maar buizen, computerschermen, kabels en lelijke metalen wanden.
Copyright afbeelding: ESA Science & Exploration
En het dagelijkse leven dan. Het eten overstijgt niet het niveau van de diepvriesmaaltijden op je kot toen je nog studeerde. Een frisse wandeling wordt vervangen door wat oefeningen aan een fitnesstoestel dat eerder lijkt op een marteltuig uit de Tower van Londen. Je hangt daar voortdurend te hangen want in het ISS ben je in vrije val, wat betekent dat je geen ondersteuning voelt (want het ISS valt met je mee). We noemen dat, eveneens zo minzaam, gewichtloosheid. Boven en onder bestaat daar niet. Leg eens foto’s van vrienden ondersteboven voor je. Wedden dat je ze moeilijk herkent? Je wordt wakker en ziet je collega slapen aan het plafond. Het woord 'plafond' verliest zelfs z’n betekenis. Je werkmateriaal zweeft door de lucht zodat je voortdurend op zoek bent naar je gerief. Veel om aan te wennen. Die gewichtloze toestand zorgt er daarenboven voor dat je spieren en botten lui worden. Geen wonder dat astronauten na een lang verblijf ondersteund worden bij aankomst.
Nu lees ik dat Barry en Sunita ook geen overuren zullen uitbetaald krijgen. Als overheidsmedewerkers hebben ze recht op een vergoeding voor 'incidentele' kosten van vijf dollar per dag. Meestal dient dit om fooien te geven in restaurants of hotels…
Voor comfort en rijkdom moet je blijkbaar niet in het ISS gaan werken.
Wat je wel krijgt is om de twee uur een magistrale zonsopgang, je ziet de Aarde op 450 km hoogte, een betoverend spektakel met een ongelooflijk ruim zeezicht, frontaal en lateraal, over alle oceanen. Daar kan de Club Med nog een puntje aan zuigen.
Onze eerste Belgische astronaut Dirk Frimout droomt er nog steeds over.
(*) disclaimer: niet aan te raden voor mensen met een bril of toupet – in het algemeen voor niemand aan te raden.
Tekst: Ignaas Declercq, The Science House – 22/03/2025